Zelfstigma

Wat ik verschrikkelijk moeilijk heb gevonden is om echt voldoening uit mijn dag te halen en zinnig bezig te zijn. Vaak kabbelden de dagen en weken voorbij. Ik voelde dat ik niet mee kon met de maatschappij en op een zijlijn stond. Dit is een super rotgevoel en dit ging heel diep. Zo diep dat ik mezelf een slecht mens vond en mijn eigenwaarde zo hard kelderde tot het het niet meer lager kon. Ik had grote slaapproblemen, want ik verdiende niet om goed te slapen vond ik. Ik strafte mezelf dus. Ik zat in een zeer negatieve, vergiftigende cirkel. Dit werd bijna mijn dood. Ik heb 5 1/2 e week bijna niet geslapen. Dit trekt niemand; ik ook niet. Uiteindelijk ben ik door het inzetten van een supersterk slaapmiddel hier uit geraakt. Iedere keer als ik het middel innam werd de dosis in mijn bloed opgehoogd. Na een week was ik knock out. Zo kon mijn uitgeputte lichaam en geest langzaam weer herstellen. Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is om mijn identiteit los te koppelen van “wat ik doe” naar “wie ik ben”. Het maakt me niet meer uit wat ik doe overdag, maar wie ik ben als wezen, als mens. Dit was echt een eye-opener. Ik bevrijdde mezelf van het zelfstigma en ging bloeien.