Diagnose bipolaire stoornis

Voor mij gaf de diagnose ‘bipolaire stoornis’ vooral duidelijkheid, nadat ik van de eerste schrik was bekomen. Ik had de diagnose eigenlijk zelf al in de collegebanken gesteld tijdens mijn studie psychologie. Ik wist dat ik iets had, maar wat dat precies was bleef een raadsel. Ik herkende 9 van de 10 kenmerken van de bipolaire stoornis. Ik maakte een afspraak met de studentenpsycholoog, die er meteen een psychiater bij haalde. Ik schrok daar wel een beetje van. Is dat wel nodig een psychiater? Deze bevestigde mijn sterke vermoedens. Ik heb hoogst waarschijnlijk een bipolaire stoornis. Ik ben daarna naar het Radboud ziekenhuis, afdeling Psychiatrie gegaan en heb me aangemeld als bipolair met als hulpvraag ‘Wat doen jullie hier aan?’ Vele gesprekken met psychiaters en psychiaters in opleiding volgden. Ik herinner me nog dat ik mijn levensverhaal eindeloos moest herhalen. Daarnaast werd geadviseerd om lithium te gaan gebruiken. Dat deed ik dan ook; 1200 milligram. Ik dacht toen echt dat ik alleen een stofje nodig had, dat mijn hersenen niet genoeg aanmaakten. Verder was er weinig aan de hand, meende ik. Therapie heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik had een paar keer een oude man voor me, die mij aansprak met mijn achternaam en pijnlijk lange stiltes volgden. Ik zei niks en hij ook niet. Dit kon wel vele minuten duren. Ik heb dit ervaren als erg onaangenaam en zeer onpersoonlijk. Op mijn verzoek stopte deze ‘gesprekken’ na een keer of 5. Ik moest echt zelf dealen met deze diagnose bipolaire stoornis. Dit was het begin van een lange weg…