In de jaren 90 was het zo als je de diagnose bipolaire stoornis kreeg, dan was het advies lithium te gebruiken. Ik kreeg dat advies dus ook. Ik ging dagelijks 1200 milligram lithiumcarbonaat gebruiken. Wat een gedoe was dat om dat goedje door te slikken elke avond. Bijna niet te doen. Op aanraden van een verpleegkundige ben ik priadel gaan gebruiken, zodat het slikken me veel beter af ging.
Voor mij was lithium heerlijk spul. Ik voelde me zeker en sterk. Depressies bleven weg. Elke 3 maanden bloedprikken nam ik voor lief. Net als het trillen van mijn handen, continu dorst hebben en uitdroging van mijn lijf. Ruim 10 jaar leek alles prima te gaan. Totdat mijn nierfunctie bleef dalen en ik een echo kreeg van mijn nieren. Dat was schrikken; een nier was helemaal verschrompeld. Ik moest acuut stoppen met lithium. Daarna heb ik veel medicijnen uitgeprobeerd met allemaal negatief resultaat. Depakine daar werd ik langdurig hypomaan van. Seroquel gaf mij waanideeën en ik leefde in een soort droomtoestand. Van carbamazepine werd ik acuut depressief.
Alle medicatie moest ik langzaam opbouwen, totdat ik effect merkte en daarna weer langzaam afbouwen. Dit was geen fijne tijd. Zyprexa was mijn grote vijand; ik gaf op een gegeven moment melk, naast enorm gewichtstoename en continue diarree.
Ik kwam uiteindelijk uit op sertraline en abilify. Sertraline daar reageer ik heel heftig op. Te veel resulteert in een hypomanie, te weinig in een depressie. Het laatste wat ik probeer is druppeltjes sertraline in het najaar extra te nemen om een depressie te voorkomen. Dit is me in 2020 gelukt! Nu is het zaak om op tijd druppeltjes sertraline ook weer af te bouwen om een hypomanie te proberen te voorkomen. Het is precisiewerk. Een druppeltje sertraline voel ik al. Het is nog een kwestie van fine tuning. Ik ben erg hoopvol.
Krijg meer controle over je stemmingswisselingen